تغییر در رفتارهای وابسته به دوپامین در فرزندان موشهای ویستار باردار مواجه شده با استرس آلودگی صوتی

مقدمه: اثرات استرس بر عملکرد و تکوین دستگاه عصبی بخوبی مشخص شده است. در این تحقیق تأثیر استرس آلودگی صوتی در موشهای ماده باردار بر رفتارهای وابسته به دوپامین در فرزندان آنها بررسی شده است. روش ها: موش های بزرگ آزمایشگاهی ماده نژاد ویستار با میانگین وزنی 200 گرم پس از بارداری تا روز چهاردهم هر روز به مدت 5 دقیقه بصورت تصادفی در معرض آلودگی صوتی (شدت 125 دسی بل) قرار گرفتند. فرزندان بعد از تولد توسط مادران نگهداری شدند تا به سن بلوغ (200 گرم-سه ماهگی) رسیدند. رفتار جستجو در این حیوانات شامل ایستادن، بو کشیدن، و حرکت در مدل میدان باز مورد بررسی قرار گرفت. بیست و چهار ساعت بعد همین حیوانات پس از تزریق زیر جلدی آنتاگونیست گیرنده های d2 دوپامینی یعنی سولپیراید ( mg/kg5) به منظور بررسی حساسیت گیرنده های دوپامینی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج ما نشان دادند که رفتار بو کشیدن کاهش (p<0.01) ولی رفتار ایستادن (p<0.05) و حرکت (از نظر آماری بی معنی) در نسل دوم گروه استرس افزایش یافته بود. تمامی رفتارهای وابسته به دوپامین پس از دریافت سولپیراید کاهش چشمگیری را از خود نشان داد اما این کاهش در گروه آزمایش بسیار بیشتر بود (p<0.001). نتیجه گیری: از این آزمایشها نتیجه می گیریم که رفتارهای وابسته به دوپامین در گروه آزمایش که در زندگی درون رحمی با استرس مواجه شده بودند به نحو قابل ملاحظه ای نسبت به گروه کنترل تغییر یافته بود. همچنین، گروه آزمایش پاسخ شدیدتری را به سولپیراید از خود نشان داد که این نیز میتواند دلیل دیگری بر تغییر در عملکرد سیستم دوپامینی مغز در این حیوانات باشد.